Heeft een van jullie wel eens een berichtje van Hans op het antwoordapparaat gehad? Hans heeft namelijk zo zijn eigen manier om berichten in te spreken. "Dag Willemien, dit is Hans Krabbendam". Maar dan niet gelijk tot zaken komen, maar altijd eerst een inleiding, zoals de laatste keer ' alles komt nu in een sneltreinvaart op me af' dan nog heel wat zinnen om helemaal aan het eind de melding te doen waar het werkelijk om draait.

Hans, ik moet eigenlijk opbiechten, dat mijn gezin kon genieten van jouw berichten. 'Mam, zet hem eens op de speaker'.

We hebben heel wat gesprekken gehad; natuurlijk over de politiek, maar ook zoveel meer. Want jij had overal belangstelling voor, maar toch zeker ook voor mijn kinderen. 

Ik zie mij nog zitten met de telefoon in de keuken, ondertussen vroegen de kinderen natuurlijk ook aandacht. Als je dan doorhad dat er van een van de kinderen een actie werd verlangd, kon jij zo mooi zeggen ' geef Rens maar even aan de telefoon, dan zal ik hem wel even aan het werk zetten'. Of als een van de kinderen de telefoon opnam was het nooit 'mag ik Willemien even', maar altijd eerst een gesprekje met de kinderen.

Ruim een jaar geleden verzuchtte Nout , mijn jongste zoon, waarom zou je nu toch in vredesnaam geschiedenis gaan studeren. Ik kon het natuurlijk niet laten om dit aan jou te melden, waarop jij direct aangaf 'nou, dat zal ik hem binnenkort eens vertellen'. En jahoor, de eerste keer dat Hans bij ons binnenviel ging hij zitten, schoof pontificaal een andere stoel er naast 'Nout, kom maar eens hier, dan zal ik jou eens vertellen waarom geschiedenis zo belangrijk is'. En zo geschiedde.

Als je Hans zo ziet, is het niet een heel opvallende persoonlijkheid. Ook zijn kleding valt niet echt op. Tot dat, ja,  totdat Amerikaanse verkiezingen aanbraken. Je kwam triomfantelijk de fractiekamer binnenlopen met deze strop. De strop viel zo op bij jou, dat het natuurlijk alle aandacht kreeg. Natuurlijk kwamen er dan gelijk de verhalen. En zo was het vaak. Hans, dan viel je opeens wel op. Niet door kleding, maar door jouw zijn.

Tsja, toen kwam in oktober de mededeling dat je aan het solliciteren was buiten Middelburg. En direct daarna de opmerking 'het kan heel snel gaan en dan gaan we ook verhuizen'. Nee, oh nee, dit wil ik niet. Maar aan de andere kant, Hans, wat gun ik het je. En daarna in november 'ik ga aan de slag bij het katholiek documentatiecentrum in Nijmegen. Het grootste offer wat ik moet brengen is stoppen met de politiek in Middelburg'.

Dat dat een offer is, zal niemand zich verbazen. Want wat was je steeds volop aanwezig in de fractie commissies, raad en ook daar om heen. Wat kon je heerlijk naïef vragen stellen, wat kon je door jouw humor de scherpte uit een debat krijgen. Zelfs een zeer vervelende hoest kon jij op meesterlijke manier gebruiken in een raadsvergadering. De lachers had je dan ook makkelijk op je hand.

Je was een professor, een onderzoeker. En dat bleek uit alles. Als je iets niet duidelijk vond, ging je door tot iets wel duidelijk was. Als iets niet klopte, moest het kloppend gemaakt worden. Denk maar aan heel het Decathlon-gebeuren. 

Tijdens vergaderingen gaf jij geregeld college over hoe bijzonder het was dat een liberaal dit standpunt innam, of dat de stellingname van een socialist wel heel bijzonder is etc etc. Dat was jouw manier van kijken, van analyseren. Daar ben jij goed in.

Soms was het voor jou heel lastig dat mensen niet tot hetzelfde inzicht kwamen als jij. Je bleef proberen om het uit te leggen. Maar wel op de jou zo eigen manier, zodat mensen toch echt niet boos op je konden blijven. Als een opstelling van een ander je echt niet zinde, ging je er op af. Met de jou zo kenmerkende grote stappen.

Hans, de ChristenUniefractie is jou erkentelijk voor de jaren dat je je ingezet hebt voor de Middelburgse politiek. Op korte termijn zullen we dan natuurlijk ook op gepaste wijze hier bij stil staan.

Ik denk in grote dankbaarheid terug aan de jaren dat we samen mochten werken. Ik heb het ervaren als een groot voorrecht. Hans, ik dank je, voor alles!