Het bericht is terug te lezen via: http://iturl.nl/sncP9fk.

Maar wellicht zult u ook begrijpen dat het pijn doet bij christenen als er vanaf de minaret woorden geroepen die tegen het geloof in gaat dat wij belijden. "Ik getuig dat er geen godheid is dan Allah, ik getuig dat Mohammed Allah's boodschapper is, haast u naar het gebed, haast u naar het welslagen, het gebed is beter dan de slaap, Allah is de grootse, er is geen godheid dan Allah."

Daarom gaat de vaak gemaakte vergelijking met kerkklokken mank. Een kerkklok is een signaal dat de kerk bijna gaat beginnen. Het roepen van de Azan is een belijdenis. De ChristenUnie staat pal voor godsdienstvrijheid. Wij, christenen, willen bepaalde vrijheden en die moeten wij ook anderen gunnen. Ook als dat geloof ons verdriet doet. De scheiding tussen kerk en staat is een groot goed, wat we koesteren. 

Waar we vanuit onze politieke verantwoordelijkheid vragen bij hebben is hoe het nu kan dat het moskeebestuur en het college akkoord zijn gegaan met het omroepen van de gebedsoproep, terwijl bij de bouw van de moskee zowel door het moskeebestuur als door de toenmalig wethouder is toegezegd dat deze oproep niet plaats zou vinden. Dat hier nu op teruggekomen wordt zonder duidelijke communicatie naar de wijk geeft veel onrust, en daar zijn we dan ook niet blij mee.  

Kortom, vanuit onze persoonlijke rol als vertegenwoordigers van Christus in de politiek doet de oproep pijn, zoals meer dingen in onze samenleving, en in deze wereld pijn doen. Maar gelukkig leven we in de hoop dat ooit al deze dingen zullen veranderen. Dat God dan alles zal zijn in allen. Zonder tranen, zonder pijn, zonder verdriet. Laten we daar naar uitzien, naar Zijn Wederkomst.

Hartelijke groet, Willemien Treurniet